Ազգային համաձայնության հիմքը քաղաքացին է

Ռացիոնալ մտածողությունը մեզ հաճախ դավաճանում է: Բնույթով մենք սիրում ենք ծայրահեղությունները, երևույթների միստիկ գնահատումները: Հաճախ մենք մոռանում ենք, որ 1994-ին ոչ թե խաղաղության պայմանագիր է կնքվել, այլ ընդամենը զինադարար է հաստատվել, որը, փառք Աստծո, հիմնականում պահպանվել է, ընդ որում՝ առանց արտաքին լուրջ միջամտության: Բայց կրկնում եմ՝ գործ ունենք զինադադարի հետ ընդամենը, որը, եթե չի ամրապնդվում կողմերի միջև վստահության ամրապնդմանն ուղղված կոնկրետ միջոցառումներով, շատ փխրուն է ու պարբերաբար կարող է խախտվել: Պատերզամի վտանգի մասին հիշում ենք, երբ սահմանին վիճակը ծայրաստիճան լարվում է կամ տեղի ունենում այնպիսի աննխադեպ ահաբեկչություն, ինչպիսին էր՝ մեր ուղղաթիռի խոցումը: Խաղաղության ժամանակ մսխում ենք բոլոր այն ռեսուրսները՝ քաղաքական, բարոյական, տնտեսական, որոնք կոչված են ապահովելու մեր քաղաքակրթական առվելությունը հակառակորդի նկատմամաբ, կամրջի նշանակություն ունենալ մեր ու աշխարհի միջև: Ֆորսմաժորային այդ օրերին հնչում են ազգային համաձայնության, համախմբան, բանակին, նույնիսկ իշխանությանը սատարելու կոչեր: Բայց ազգային համաձայնությունը մեկ օրում, նույնիսկ ամսում չի կայանում: Դա պետք է լինի իշխանության ու ընդդիմության, գործարարի ու աշխատողի հետևողական վարքագծի արգասիք: Ընդ դորում, այդ վարքագիծը պետք է դրսևորվի ոչ թե ֆորսմաժորային օրերին, այլ ամեն օր, քաղաքական, ընկերային, հասարակական հարաբերություններում: Ազգային համաձայնության հիմքում՝ պետք է լինի քաղաքացին իր անօտարելի իրավունքներով, ազատություններով: Համաձայնություն կարող է կայանալ, եթե կա մրցակցություն, բանվիճային կուլտուրա, բայց նաև կոմպրոմիսների հասնելու ձգտում, քաղաքական մշակույթ: Ազգային համաձայնությունը պետք չէ նույնացնել ճահճի հետ, որում խեղդվում են ժողովրդավարությունն ու ազատությունները, հակառակը՝ մարդկանց իրական կոնսոլիդացիայի հիմքում հենց նրանց քաղաքացիական գիտակցությունն է: Այսպիսի մոդելը հատկապես անհրաժեշտ է մեզ՝ «ոչ պատերազմ, ոչ խաղաղություն» ռեժիմում ապրողներիս: Ոչ թե ֆորսմաժորային իրավիճակն ու պատերզամի վերսկսման վտանգը պետք է առաջացնեն միասնություն, որը հաճախ արտահայտվում է սահմանամերձ գոտի մեկնող «ջիփավոր» պաշտոնյայի ու սահմանամերձ դատարկվող գյուղի կոնտրաստով, այլ ազգային համաձայնությունը պետք է կանխի ֆորսմաժորային իրավիճակի հնարավոր անբարենպաստ հետևանքները, սահմանամերձ գյուղը դարձնի ոչ թե լքված ծայրամաս, այլ աշխարհագրական մի միջավայր, որտեղից սկսվում ու որտեղով ամբողջանում է հայրենիքը:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Եվրոպա գնացող բոլոր ճանապարհները տանում են… Մոսկվա
• ՀՅԴ ուղեգիծը կմնա անփոփոխ
• Մեր դիվանագիտությո՞ւնն է անորակ, թե՞ մենք չունենք դաշնակիցներ
• Եթե չենք ուզում հայ-ռուսական հակադրություն, պետք է վերանայվեն այսօրվա հարաբերությունները
• Երեք ինքնահավան նախագաների պատանդ, Հայաստանս
• Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը
• Պատերազմ է, որին ներկա է միայն բանակը
• Մեր կառավարությունը զուրկ է կանխատեսելու, պլանավորելու ռեսուրսից
• Խորհրդարանն ալեկոծ էր, բայց նոր ոչինչ չիմացանք
• Պուտինի խոսնակի վերջակետը. մեր պահանջը մերժված է
• Հայաստանի տնտեսության զրոյական վիճակը
• Անտարբերության վիրուսը
• Աղքատության ու նվաստացման հետևանքը
• Ո՞վ է դատելու ոճրագործին
• Այնքան թանկ ու կորսված կյանքը
• Ճգնաժամի փաստը խոստովանվում է, լուծումներ չկան
• Անօրակարգ խորհրդաժողով՝ կոնկրետ նպատակով
• Մեր սգի ու խեղճության շաբաթը
• Մնանք սպասող Բյուրոյի խաբարին
• Ցինիզմի դրսևորում

Մեկնաբանություններ